05. Ο ψαράς μου

Ο κύριος μπροστά μου ψαρεύει συνεχώς.
Μια με καλάμι (μέθοδος που τον αναγκάζει να μετακινείται διαρκώς πέρα δώθε στη στενή παραλία) και μια με πετονιά.
Σ’ αυτή την περίπτωση παρατηρώ πως ρίχνει την πετονιά στο νερό και ύστερα από λίγο, αφού σιγουρευτεί ότι κανένα ψάρι δεν έχει τσιμπήσει ακόμη ή δεν έχει σκαλώσει κάπου η πετονιά, μπήγει ένα ξύλο στα βότσαλα και τη στερεώνει πάνω του, σχηματίζοντας μια σχεδόν αόρατη γραμμή που καταφέρνει και χωρίζει το νερό στα δύο.
Φαντάζομαι πως άμα αφήσει πολλές πετονιές με αυτό τον τρόπο, θα δημιουργήσει ένα παράξενο γλυπτό με τα μπηγμένα στην άμμο ξύλα, ενώ μέσα στο νερό θα σχηματιστεί ένα δίκτυο από αόρατες γραμμούλες, όπως οι ακτίνες λέιζερ που βλέπουμε στα μουσεία των χολιγουντιανών ταινιών σαν σύστημα ασφαλείας.
Και στις δύο περιπτώσεις αρκετά επικίνδυνες (ή και θανατηφόρες) για όποιον τολμήσει να τις διασχίσει.



Κάθε λίγο και λιγάκι ο ψαράς μου ρίχνει ένα απίστευτο σπριντ από το ένα ξύλο στο άλλο, από τη μια άκρη της γραμμικής κατασκευής του στην άλλη, ελέγχοντας αν η ανεπαίσθητη κίνηση που κατάφερε να δει (ενώ εγώ ονειρευόμουν τόση ώρα γλυπτά και δίκτυα/δίχτυα) αντιστοιχεί σε μια μεγάλη ανταμοιβή που θα βγει από το δικτύωμά του σπαρταρώντας.