progress:

@@

19. Είναι Κουζίνα

Η διπλανή μου: Είναι Κουζίνα.

Όχι, δεν κυριολεκτώ, αν και δε θα μπορούσα να αποκλείσω μια τέτοια μου αντίληψη όσο βρίσκομαι στα όρια μεταξύ συνειδητού και ενυπνίου, γνωρίζοντας πως οι αισθήσεις μου παίζουν κουτσό χοροπηδώντας με το ένα πόδι πότε στη μια και πότε στην άλλη περιοχή.

Η διπλανή μου διαβάζει το ένθετο "Κουζίνα" του περιοδικού "Είναι", και πράγματι Είναι, φαίνεται τουλάχιστον, τόσο απορροφημένη! Θα φταίνε ίσως οι γεμιστές πιπεριές με τέσσερα τυριά (ποτέ ελληνικά, και το ένα πάντα ροκφόρ) και άνηθο, ή η παραδοσιακή κρητική συνταγή του κριθαρένιου ντάκου με λιωμένο τσένταρ, φυλλαράκια δυόσμου και κέτσαπ.
Μπορεί και η ίδια να πιστεύει, όσο τα παχουλά της χεράκια κόβουν κλεφτές μπουκίτσες από ένα τσουρέκι που μόλις εξέχει από την ψάθινη τσάντα της, ζητώντας κι αυτό προσοχή, ότι εκείνη τη στιγμή γεύεται πράγματι τη γλυκόξινη εξωτική γεύση του ζουμερού και λαχταριστού (όπως φαίνεται φωτογραφημένο με τους close-up) Ταϋλανδέζικου γεύματος. Και μπορεί αυτή τη στιγμή να το κάνει κρυφά, ένοχα (είμαι σίγουρος, κάθε γυναίκα ερνείται πεισματικά ότι τσιμπολογάει ακατάπαυστα από αμηχανία), αλλά νομίζω πως η προσοχή που ζητά δεν είναι λιγότερη από αυτήν που αποσπά το τσουρεκάκι της, προβάλλοντας σχεδόν προκλητικά από μια ψάθινη τσάντα με παραχωμένα αταίριαστα πράγματα -ένα σάντουιτς σπιτικό, μια χτένα, γυαλιά ηλίου, ένα μπουκαλάκι νερό, κεντητό πορτοφόλι, ένα κουτί ζαχαροπλαστείου -πιθανότατα γεμάτο σιροπιαστά γλυκίσματα- το υπόλοιπο Είναι, κάτι σαν πούδρα, ένα δώρο τυλιγμένο με ροζ κορδέλα και, βεβαίως, το γνωστό και μισοφαγωμένο πλέον τσουρέκι.



Δεν ξέρω γιατί, μου έρχεται στο νου η λέξη "πεσκέσι". Δε γνωρίζω την ακριβή ετυμολογία της λέξης (...) αλλά πλάθω σενάρια με πρωταγωνίστρια μια παχουλή χωριατοπούλα που ταξιδεύει για πρώτη φορά μόνη, αποδεσμαυμένη επιτέλους από τη σκια της πατριαρχικής οικογένειας, για να συναντήσει το προξενιό της, το μέσο απελευθέρωσης, και θα τον ευχαριστήσει προσφέροντάς του -αρχικά διστακτικά, όπως αρμόζει σε μια σεμνή κοπέλα- τον εαυτό της και ένα πεσκέσι από το χωριό, χωρίς ("κρίμα, μου έπεσε στο δρόμο!") το φτιαγμένο με φρέσκα αυγά και κατσικίσιο γάλα και ψημένο σε φούρνο με ξύλα τσουρεκάκι, τυπικά απολεσθέν, αλλά στην ουσία αναπαυόμενο μακάρια στο στομάχι της, περιμένοντας κι αυτό ένα κύμα οξέων να το μεταβολίσει και να πάρει μαζί του ακόμη και το τελευταίο αποδεικτικό στοιχείο της ενοχής της.

Σηκώνομαι και από αυτή τη θέση, πλάι στην κοπέλα που εξάντλησε πια το ενδιαφέρον μου -και το τσουρέκι- και καταλαμβάνω ζεύγος θέσεων με καλή θέα και αέρα.

Μόλις προλαβαίνω να ανάψω το έκτο τσιγάρο (...)

18. Εικοσιπέντε

Εικοσιπέντε είναι ο τίτλος μικρού διηγήματος που γράφτηκε το καλοκαίρι του 2002 από το Rosencrantz ή Guildenstern (δεν έχει σημασία) και δεν κυκλοφόρησε ποτέ, παρά μόνο σε αποσπάσματα διασπαρμένα σε διάφορα σημεία του σπιτιού, της ζωής και του λόγου του συγγραφέα του.

Εικοσιπέντε είναι τα τσιγάρα μέσα στο πακέτο που κρατά ο πρωταγωνιστής (ο οποίος προφανώς είναι η γράφουσα, αλλά θα μου πείτε εδώ έχουμε ακόμη σοβαρότερα προβλήματα ταυτότητας, με κάτι τέτοια θα ασχολούμαστε;) και εικοσιπέντε φορές που προσπαθεί να τα ανάψει, την ώρα που βρίσκεται μέσα σε πλοίο ή τρένο και πηγαίνει προς νησί ή στεριά, συμβαίνουν διάφορα ενδιαφέροντα ή μη πράγματα.

17. Ο ταξιδιώτης_2

Συνήθως δε γνωρίζω τι ώρα είναι.
Βλέπω την ώρα μόνο πάνω στα εισιτήρια που μόλις ακύρωσα.
Τα εισιτήρια είναι αυτά που μου επιτρέπουν να ταξιδεύω, και μάλιστα μου επιτρέπουν να ταξιδεύω με συχνότητα τέτοια ώστε να χάνω την αίσθηση του χρόνου.
Δε βλέπω την ώρα να ξαναταξιδέψω.
(ώρα ήταν να το πω αυτό)

"Ξέρεις τι ώρα θα φτάσουμε;"

Δεν ξυπνάω ακόμη.

Κοιτάζω την κοπέλα στο διπλανό κάθισμα και περιεργάζομαι τα χαρακτηριστικά της -μακριά και ίσια καστανά μαλλιά, μια ελιά στο αριστερό μάγουλο, μάτια μικρά και τόσο άχρωμα, ασήμαντη, τελείως ασήμαντη- όσο εκείνη περιμένει κάποια απάντηση, νιώθοντας ίσως έκπληκτη μπροστά σε αυτό που αντικρύζει. Ένας άνθρωπος χωμένος ή/και χαμένος σ' έναν κόσμο άλλο, να την κοιτά και να προσπαθεί ν' αρθρώσει μια λέξη, μια δικαιολογία έστω, μια υπεράσπιση, να την κοιτά, να την κοιτά και να χάνεται όλο και πιο βαθιά σε διαδοχικούς στροβιλισμούς πολύχρωμων λέξεων και να προσπαθεί με τη χούφτα να πιάσει δυο-τρεις, έτσι για να μπορέσει -τύποις μόνο- να ανταπεξέλθει στην τεράστια αυτή δοκιμασία. Προσπαθώ να σηκώσω το αριστερό μου χέρι για να δω την ώρα, αλλά οι δείκτες γυρνούν τώρα τόσο γρήγορα, λες και παίζουν στο ίδιο τέμπο με τις πολύχρωμες σπείρες μου και το οκτώ γίνεται εννιά και βγαίνει από το καντράν, ανοίγει και στροβιλίζεται κι αυτό στο χορό, τον τρελό, τον υπέροχο χορό όπου συμμετέχουν -τι κρίμα!- όλοι εκτός από εμένα.

"Σε... είναι τρεις, όχι!
Τέσσερις... παρά... ναι, σε... είκοσι.
Σε είκοσι.
Λεπτά".

Πόσο ντρέπομαι!
Με ευχαριστεί χαμογελώντας αμήχανα και γυρίζει το κεφάλι.
Πόσο ντρέπομαι! Για μένα. Με εκείνη ίσως ασχοληθώ αργότερα. Όχι, δεν ντρέπομαι τώρα για εκείνη, για το άχρωμο βλέμμα, είναι νωρίς να ντραπώ για εκείνη, νωρίς, κι εγώ είμαι απασχολημένος, πολύ απασχολημένος. Για την ώρα πρέπει να σηκωθώ από τη θέση μου. Δε θα άντεχα για άλλα είκοσι λεπτά (είκοσι της είπα;) να τρέμω ότι μπορεί να ξαναχρειαστεί να αναζητήσω λέξεις. Σκέψεις ναι. Αλλά όχι, λέξεις όχι, ντρέπομαι, ντρέπομαι τόσο πολύ!

16. Ο ταξιδιώτης_1

Προσπαθούσα για ώρα να βολευτώ στο κάθισμα. Η διαδρομή που καλύπτει αυτό το τρένο δεν είναι αρκετά μεγάλη ώστε το κάθισμα να είναι άνετο, ούτε όμως αρκετά μικρή ώστε κάτι τέτοιο να μη με έχει ενοχλήσει.

15. Identity Problems

14. Χώρος για σχολιασμό

Αν έχετε κάποιο μήνυμα να μας αφήσετε (το οποίο δεν αναφέρεται απαραίτητα σε κάποιο από τα posts) μπορείτε να το αφήσετε εδώ.

Επίσης, μπορείτε να περιηγηθείτε στο blog και θεματικά, μέσω των labels (πχ για το label "blog" μπορείτε να δείτε παρεμφερείς καταχωρήσεις εδώ)